Er gaat wel eens wat mis. We voeren hier een (veel te) groot project uit met zijn tweeën, zijn voortdurend in de weer met gereedschap en waar gehakt wordt vallen spaanders.

Dat brengt me eerst even op een zijpad: alle 12 kubieke meter hout die we hadden om ons deze winter te verwarmen zijn al een maand op! Het moet nu dus gewoon mooi weer worden tot de herfst, kunnen we dat even afspreken? Ik heb voor de volgende winter 15 kuub besteld. Hopelijk zitten we dan volgend jaar niet een maand in de kou.

Ik schrok me dood!

Maar nu even terug naar waar ik eigenlijk over wilde schrijven. Een aantal weken geleden stond ik na een lange vermoeiende, doch bevredigende dag om een uur of zeven in de keuken eten te koken. Thom was nog druk bezig de laatste hand te leggen aan de eerste trede van het tussentrapje in de tuin. Hij kwam aanlopen naar het open keukenraam en in de veronderstelling dat hij kwam vragen wat we gingen eten keek ik opzij. Ik schrok me dood! Hij had zijn twee handen, gehuld in met batichaux besmeurde zwarte rubberen metselhandschoenen, tegen zijn voorhoofd gedrukt. Er gutste een enorme straal bloed langs de handschoenen naar beneden en hij zei: “Ik heb een hamer tegen mijn hoofd gekregen”. Daarna liep hij naar de heg, omdat hij niet wilde dat al dat bloed op de grond voor het keukenraam viel.

Ik ging er achteraan met een schone theedoek, zodat hij in ieder geval iets schoons tegen de wond kon drukken en heb hem op een tuinstoel gezet. Ik was bang dat hij flauw zou vallen want hij keek behoorlijk raar uit zijn ogen, dus gaan zitten leek me niet onverstandig.

Hersenschudding

Toen ik de zak met ijs, die ik hem er vervolgens had opgelegd, na een kwartier voorzichtig optilde om te kijken wat er nou eigenlijk precies aan de hand was zag ik een een diepe openliggende snede van ongeveer drie centimeter lang. ” Naar het ziekenhuis” dacht ik, maar daar had Thom helemaal geen zin in. Dus zo goed en zo kwaad als het ging heb ik de wond dichtgeplakt en Thom bevolen het ijs er de hele avond op te houden. Zijn eten kon ik weggooien, want hij was misselijk en had hoofdpijn. Een hersenschudding dus.

We zijn inmiddels van de schrik bekomen, na een week rustige en geen zware klusjes doen ging de pleister eraf en smeert Thom trouw elke dag littekenzalf. Al met al valt het mee, het had veel erger kunnen zijn bijvoorbeeld als de kop van de hamer, die van de steel afvloog en vervolgens tegen zijn voorhoofd stuiterde, op zijn neus terecht was gekomen.

Verrassingen

Net zo goed als Thom mij bezig houdt met dit soort verrassingen, verras ik hem zo nu en dan met mijn ideeën. Volgens hem houd ik hem daarmee van zijn werk af. Hij vindt dat niet altijd even leuk, maar als hij er ook iets in ziet gaat hij toch voor me aan de slag. Dus heeft hij laatst een paar dagen besteed aan het maken van bakken van oude eiken balken voor mijn moestuin.In het kader van het middeleeuws tuinieren, wat in bakken of anderzins verhoogde bedden gebeurt, wilde ik vast beginnen met een klein beetje moestuin.

Het hele middeleeuwse moestuin plan voeren we pas uit als we de voortuin (of was het nou achtertuin….) gaan aanpakken. Maar ik had, natuurlijk voorbarig, al allerlei zakjes met groentezaad aangeschaft (ik kan dat gewoon niet laten) en die lagen in een doosje met zijn allen te roepen dat ze nu eindelijk wel eens de grond in wilden. Dat geroep hoorde ik natuurlijk luid en duidelijk. Dus een klein, experimenteel moestuintje was mijn wens. Eén bak had ik al genoeg gevonden hoor, maar Thom heeft drie als favoriet getal (hij wil ook altijd drie snoepjes als we in de auto zitten) dus werden het drie bakken.

Drie dagen ongepland extra werk, maar dan heb je ook wat. Een belangrijk argument van Thom om mee te werken aan het realiseren van (meer dan) mijn wens was dat dit lekker opruimt op de parking, waar het oude hout opgeslagen ligt tot het hergebruikt wordt. Opgewekt, vol liefde en toewijding realiseerde hij de drie bakken en ging, toen deze eenmaal geplaatst waren, weer aan zijn eigen werk, de trap.

Middeleeuws tuinieren 2.0

Zijn humeur sloeg echter volledig om toen ik hem een volgende ongeplande klus in zijn maag splitste. Na het plaatsen van de bakken, het vullen met vruchtbare grond en het zaaien, had ik de smaak te pakken. Dus begon ik met het uitplanten van de frambozenstokken die ik bewaard had in een pot en waarvan ik vond dat die juist mooi tegen de muur naast de bakken konden staan. In de hoek van de muur aangekomen leek het me beter daar de zaak een beetje op te ruimen. Losse stenen weghalen en ook maar gelijk het dode hout uit de muur trekken, maar dat had een nog veel grotere chaos tot gevolg: de hoek van de muur stortte in!

Natuurlijk is het zo dat die hoek op termijn door ons afgebroken en opnieuw opgemetseld moest worden, maar dat had best nog een paar jaar kunnen wachten, volgens Thom. Ik denk daar wat anders over, maar mijn argumenten hielpen niets, Thom was boos, twee dagen lang. Daarna zijn we samen de zaak weer op gaan bouwen en bouwen maakt ons altijd blij, dus de stemming verbeterde aanzienlijk. We zijn nu halverwege en, als het weer het toe laat, zullen we er binnenkort wel weer een mooie stevige hoek bij hebben.

De moestuinbakken bevatten inmiddels allerlei ontsproten zaadjes en ik denk nog deze week de eerste zelf gekweekte radijsjes te kunnen eten!